Franciscus van Assisi

Franciscus van Assisi is een mooi voorbeeld van iemand die echt gekozen heeft. Hij wist, door eerdere ervaringen in zijn leven, waar hij aan begon. En gooide zijn leven radicaal om, door te breken met het rijke koopmansleven dat zijn vader voor hem uitgestippeld had. 

Hier vindt u twee afbeeldingen (de rijke en de arme Franciscus) om bij de opening neer te leggen en te gebruiken bij het gesprek met de kinderen. 
U vindt hier ook het verhaal van de keuze van Franciscus wat uitgebreider, geschikt voor oudere kinderen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het verhaal van Franciscus

Franciscus van Assisi werd in 1182 geboren in Assisi, een plaatsje in de Italiaanse landstreek Umbrië, als zoon van de rijke lakenkoopman Pietro Bernardone. De jongen kreeg de opvoeding die 

bij zijn status paste. Het maakte hem tot een zelfverzekerde jongeman, vriendelijk in de omgang, vrolijk, in alle takken van sport de beste, gezien bij de meisjes en vrijgevig met geld. Hij droomde ervan ridder te worden.

Op een dag wandelde Franciscus in de buurt van de kerk van de heilige Damianus. Deze was zo oud dat zij nagenoeg op instorten stond. Hij voelde de innerlijke drang om de kerk binnen te gaan en er wat te bidden. Hij wierp zich voor de afbeelding van de gekruisigde op de grond. Tijdens zijn gebed werd hij overweldigd door een bijzonder rijke, geestelijke troost. Met tranen in de ogen keek hij op naar het kruis van de Heer. Op dat moment hoorde hij met eigen oren een stem vanaf het kruis heel duidelijk tot hem zeggen: “Franciscus, ga mijn huis herstellen! Je ziet toch dat het helemaal aan het vervallen is.”

Franciscus dacht dat het ging om het vervallen kerkje van San Damiano zelf. Dat knapte hij op met het geld dat hij verdiende door de in de kelder opgeslagen stoffen van zijn vader te verkopen. Deze had hem daar geen toestemming voor gegeven.

De vader van Franciscus was woedend en sloot hem op. Maar toen zijn moeder hem vrijgelaten had ging Franciscus gewoon door. Nu sleepte vader zijn zoon voor de rechter; die verwees de zaak door naar de bisschop. Omstuwd door de hele plaatselijke bevolking klaagde de vader zijn zoon aan bij de bisschop en eiste al het geld van zijn zoon terug. Daarop gespte Franciscus voor het oog van alle aanwezigen zijn beurs los en wierp die zijn vader voor de voeten. Vervolgens kleedde hij zich uit tot op het naakte lijf en gooide kledingstuk voor kledingstuk voor zijn vader neer. Toen kwam de bisschop achter de jongeman staan en sloeg zijn mantel om hem heen. Vanaf dat moment was het voor iedereen duidelijk, dat Franciscus voortaan niet meer bij zijn aardse vader hoorde, maar bij zijn Vader in de hemel, en bij de Kerk van diens Zoon, Jezus Christus.

Hij nam zijn intrek in het kloostertje bij de San-Damianokerk. Al gauw begreep hij dat God meer wilde dan de verbouwing van het San Daminianokerkje. Hij moest ook bouwen aan de wereld van God, de vriendschap tussen mensen, en van mensen met God. Hij volgde in alles Jezus na. Hij bedelde zijn voedsel bij elkaar. De eerste keer moest hij kokhalzen toen hij al die restjes en kliekjes zo op elkaar zag liggen. Maar hij wende er gauw aan. Wat hij nog bezat gaf hij weg aan armen en zwervers. Al gauw waren er mannen die zich bij Franciscus aansloten. "
We noemen ons Minderbroeders", zei Franciscus tegen hen. Na twee jaar begon hij in de omtrek te preken. Zijn boodschap was liefde: liefde voor de Schepper, voor mens, dieren, vogels en planten. Hij noemde alle schepselen zijn broeders en zusters, en schreef daarover zijn bekende Zonnelied.