Zorg voor het goede

Achtergrond

Hier is informatie te vinden over de context van de lezing of de plaats en tijd in het kerkelijk jaar. Ook kan hier informatie over feesten, personen, gedenkdagen en gebruiken gevonden worden. 

Oordelen over het kwaad

Dit is de tweede zondag dat wij in het 13de hoofdstuk van Matteüs lezen. Dat hoofdstuk heeft zeven gelijkenissen, sommige zijn heel kort, andere langer. Vorige week was het de zaaier die uitging om te zaaien. Nu is het de gelijkenis van het onkruid tussen de tarwe. Trekken we het onkruid eruit of laten we het meegroeien met de tarwe?

Het hoofdstuk begint ermee dat er een menigte is zó talrijk dat Jezus in een boot moet stappen terwijl de hele menigte langs het strand blijft staan. Jezus maakt een onderscheid tussen deze menigte en de leerlingen.
In vers 11 zegt Hij tegen de leerlingen: “Jullie mogen de geheimen van het Koninkrijk van de Hemel kennen, hun is dat niet gegeven”.
In vers 36 laat Jezus de menigte gaan. Hij keert zich tot de apostelen en legt aan hen, op hun verzoek, dan de gelijkenis uit.
“Hij die het goede zaad zaait is de Mensenzoon, de akker is de wereld, het goede zaad dat zijn de kinderen van het Koninkrijk; het onkruid dat zijn de kinderen van het kwaad, de vijand die het zaait, is de duivel, de oogst staat voor de voltooiing van deze wereld en de maaiers zijn de engelen. Zoals het onkruid bijeengebonden wordt en in het vuur verbrand, zo zal het gaan bij de voltooiing van deze wereld.”

Ook anno 2017 behoeft de uitleg die Jezus geeft nog meer uitleg! Met de woorden uit Jean Bastiaens in ‘Het Woord is mens geworden’:
'Een gelijkenis vertelt iets over de wijze waarop het Koninkrijk van de Hemel nabij komt, of hoe het er daar aan toe gaat. Welnu, in het Koninkrijk van de Hemel moeten tarwe en onkruid samen opgroeien. Daar is geen plaats voor puristen of fanatici die zeggen dat er voor onkruid geen plaats kan zijn. Een wereld van uitsluitend ‘tarwe’ bestaat niet, of het moest zijn dat we zo’n wereld met geweld in het leven zouden willen roepen. – maar dan houdt het tarwe op om symbool van het goede te zijn. Nee, het oordeel is aan God. ...
Niet wij oordelen, we kunnen dat trouwens niet. Het is God die oordeelt. En wanneer dat gebeurt, zal wel duidelijk worden dat wat niet standhoudt in het vuur verdwijnt.'
Jean Bastiaens, Het Woord is mens geworden, commentaren bij de zondagslezingen, Halewijn, Antwerpen, 2015, blz.80

Hoofdstuk 13 eindigt ermee, dat Jezus naar Zijn vaderstad gaat. Daar vragen ze zich af waar Hij die wijsheid vandaan heeft en die macht om wonderen te doen.